Naznaczone historią i dziedzictwem Imperium Bizantyjskiego i Osmańskiego miasto jest uważane dziś za jedno z najbardziej kosmopolitycznych i rozwijających się miast Europy i Azji Mniejszej. Istambuł ma swój specyficzny klimat, a w każdej z jego części znajdziemy coś wyjątkowego. Jest to jedno w niewielu miast na świecie, które łączy dwa kontynenty, a obie części znacznie się od siebie różnią, zarówno pod względem historycznym jak i społeczno-kulturalnym. Większość zabytków i hoteli o wyższym standardzie znajduje się w europejskiej części, a część azjatycka to głównie dzielnice mieszkalne, gdzie znajduje się niewiele pamiątek historycznych.

Według legendy, miasto zostało założone ok. VII w. p.n.e. przez Greka o imieniu Byzas, który wyruszył z przeludnionych Aten by założyć nową kolonię. Doceniając walory obronne i handlowe założył osadę na europejskim brzegu Cieśniny Bosfor, którą od jego imienia nazwano Bizantion. Przez długie lata nikt jednak nie doceniał strategicznej lokalizacji miasta i dzięki temu panował tu spokój. W II w. Bizantion znalazł się pod panowaniem rzymskim i wkrótce Konstantyn Wielki przekształcił cichą osadę w stolicę imperium. Powstało wtedy wiele znakomitych budowli, nowy układ urbanistyczny, a miasto założono oficjalnie pod nazwą Konstantynopol. Nastąpił bardzo szybki rozwój architektury, oświaty i handlu. W XI w. mieszkało tu już ponad milion obywateli, rozwijał się port, brukowane uliczki przysłonięte były dachami, powstało wiele obiektów sakralnych, fontann i bogato zdobionych kolumnad przy głównych ulicach. Z tego okresu nie przetrwało jednak wiele zabytków, a najważniejsze z nich to mury obronne i kilka obiektów sakralnych, jak np. Hagia Sophia.

W tym czasie największym partnerem Konstantynopola była Wenecja, która początkowo była uzależniona od metropolii, ale kiedy jej mieszkańcy zbuntowali się – stała się wrogiem stolicy Bizancjum. Podczas wypraw krzyżowych, w których flota wenecka brała czynny udział, Konstantynopol został złupiony, a do zdobyczy należały m.in. złote konie z Hipodromu wieńczące obecnie portal weneckiego kościoła św. Marka. Podczas najazdu został również zniszczony ogromny pałac Konstantyna, który niegdyś posiadał 500 sal i 30 kaplic ozdobionych złotymi mozaikami. Dziś została z niego pojedyncza fasada z ogromnymi oknami i kolumny podtrzymujące niegdyś balkon. Przetrwało też kilka wczesnochrześcijańskich kościołów jak Mała Hagia Sofia czy Hagia Eirene. Cennym zabytkiem z tych czasów jest wspaniały Kariye Cami (dawniej kościół Zbawiciela na Chorze znajdujący się poza murami starego miasta), w którym znajdują się najwspanialsze na świecie bizantyjskie mozaiki ze scenami ze Starego Testamentu i życia Świętej Rodziny.
Inne cenne zabytki to Hipodrom, którego budowę zlecił Konstantyn. Powstała tu wtedy widownia na 100 tys. osób, a odbywające się tu wyścigi rydwanów ściągały bogaczy z całej ówczesnej Europy. Podczas jednej z takich imprez doszło do zamieszek, podczas których zginęło 30 tys. mieszkańców, a Hagia Sofia została zniszczona. Na hipodromie na uwagę zasługują 3 pomniki: Obelisk faraona Totmesa – złupiony z Karnaku, kolumna Konstantyna VII oraz kolumna Wężowa pochodząca ze świątyni Apollina w Delfach.
Najwspanialszym i najważniejszym zabytkiem miasta jest Hagia Sofia – kościół Świętej Mądrości Bożej – będący trzecią budowlą wzniesioną na tym miejscu. Pierwsza świątynia wybudowana przez syna Konstantyna w 404 r. spłonęła. Wg podań zbudowana była z cienkich marmurów, przez które przenikało światło z wnętrza świątyni, co sprawiało, że uważana była za drugą latarnię morską. Kościół oświetlany był tysiącami świec, które prawdopodobnie były przyczyną pożaru. Druga świątynia została podpalona podczas powstania, a obecna została dwukrotnie poświęcona: w 537 r., oraz w 563 r. po odbudowie zniszczonej przez trzęsienie ziemi kopuły. Według tradycji środek kościoła wyznaczał ówczesny środek świata.
Po wielu wojnach i grabieżach miasto straciło na znaczeniu. Dopiero po zdobyciu go w XV w. przez Turków i obraniem za stolicę Imperium Osmańskiego odzyskało dawny blask.

Warto zobaczyć, pochodzący z tego okresu imponujący Pałac Topkapi, gdzie poza głównym pałacem można zobaczyć Carskie Wrota, Skarbiec i Harem. Przy Pałacu znajduje się Muzeum Starożytnego Wschodu gdzie zgromadzono sumaryjskie, babilońskie i hetyckie skarby. Cały kompleks pałacowy był niegdyś miastem w mieście – jednocześnie przebywało tu ponad 50 tys., a poza meczetami i łaźniami znajdowało się tu jeszcze zoo – gdzie trzymano zwierzęta podarowane sułtanowi.

Pałac Topkapi był nie tylko ośrodkiem administracyjnym - jego ogrom świadczył też o potędze Imperium Osmańskiego, a strzeliste minarety wielu meczetów dowodziły o sile islamu. Najsłynniejszą islamską budowlą jest Błękitny Meczet z XVII w., którego bogactwo i rozmach miały przyćmić znajdującą się niedaleko Hagię Sofię. Inna cenna osmańska budowla to dzisiejszy budynek Muzeum Sztuki Tureckiej i Islamskiej, zbudowany dla jednego w wezyrów Sulejmana Wspaniałego.

Istambuł był przez wieki ważnym ośrodkiem oświatowym, o czym może świadczyć imponujący kompleks Bajazyta, w którego skład wchodzi Uniwersytet Stambulski i Meczet Bajazyta. Zaraz za nim znajduje się wielki Meczet Sulejmana – drugi co do wielkości w mieście i jeden z najwspanialszych na świecie. Będąc w Istambule warto udać się na Wielki Bazar, gdzie handluje się dosłownie wszystkim oraz Egipski Bazar Przypraw znajdujący się przy porcie.

Kiedy w XIX w. państwo zwróciło się ku europeizacji tradycyjną osmańską architekturę zastąpiono po części barokiem i rokoko. W 1923 r. stolicę Republiki Tureckiej przeniesiono do Ankary, jednak Istambuł został najważniejszym miastem i portem morskim kraju.

Nowe Miasto rozciąga się na europejskim brzegu Bosfor od zatoki Złoty Róg do dzielnicy Taksim i ma bardziej europejski kształt dzięki licznym willom i ambasadom. W tej części miasta funkcjonuje bardzo wiele kościołów chrześcijańskich i żydowskich synagog, a nieliczne świątynie muzułmańskie reprezentowane są m.in. przez Galata Mevlevihane.

Zwiedzając tę część miasta warto udać się jedynego tego typu w kraju Muzeum Przemysłu Rahmi M. Koc lub zobaczyć słynny hotel Para Palas Oteli opisywanego wielokrotnie m.in. w „Morderstwie w Orient Expres” czy „Pociagu do Stambułu”.

Kuchnia Turecka, mimo wielu tradycji i popularności na świecie jest kuchnia dość zróżnicowaną w zależności od regionu. Tradycyjna kuchnia wybrzeża egejskiego różni się, choć w nieznacznym stopniu od kuchni południowo-wschodniej części kraju, a jeszcze większe różnice zauważymy przemieszczając się wgłąb kraju i na wschód.

Kuchnia Turecka jest swego rodzaju spuścizną kuchni Imperium Osmańskiego, w którego skład wchodziła przez wiele stuleci między innymi Azja Mniejsza. Uważa się, że jej kolebką była kuchnia Pałacu Topkapi, gdzie urzędujący sułtani najmowali najlepszych mistrzów sztuki kulinarnej. Ze względu na dość dużą ekspansywność Turcji kultura, ale także i tradycyjna kuchnia znalazła uznanie w wielu krajach Bliskiego Wschodu, na Bałkanach, a także w centralnej Europie. Przenikanie tradycji kulinarnych odbywało się jednak w obie strony, toteż obecna kuchnia turecka wzbogacona jest o tradycje greckie czy tez orientalne. W miejscowościach nadmorskich zauważyć można też silne wpływy kuchni śródziemnomorskiej bogatej w warzywa i aromatyczne przyprawy.

Mimo wpływów tylu kultur kuchnia turecka nie jest zbyt skomplikowana i bazuje na prostych połączeniach smaków. Podstawą jest świeże mięso – zwykle jagnięcina lub baranina, świeże warzywa i owoce i aromatyczne przyprawy: papryka, chili, świeża mięta czy pietruszka oraz przyprawy korzenne (cynamon).

Najpopularniejszą potrawą, która rozpowszechniła się już w wielu krajach jest kebab, jednak tutejsza kuchnia to również wiele potraw, które można zjeść tylko w określonych regionach Turcji. Na wybrzeżach do tradycji kuchennych należą ryby i owoce morza, a tereny górzyste, gdzie w dużej mierze wypasane są owce, słyną z produkcji serów, jagnięciny i baraniny, a także warzyw.

Największa popularnością cieszy się, wspomniany wcześniej kebab – jest to baranina skrawana w pionowego rożna, podawana przeważnie z chlebkiem pita z warzywami lub surówką. Typowe tureckie śniadanie składa się z chleba, nabiału w postaci serów owczych (beyaz peynir) lub żółtych (kasar), miodu, oliwek i czasem warzyw. Dużą popularnością, zwłaszcza w obrębie miejscowości nadmorskich cieszą się przekąski (meze) popularne również w innych krajach Morza Śródziemnego. Tureckie przekąski to głównie sałatki na bazie świeżych warzyw, warzywa zapiekane z serem i tureckie placki pide lub lahmacun. Dla tego obszaru charakterystyczne są zupy, podawane jako drobna przekąska lub pierwsze z dań obiadowych, a zwłaszcza, popularna również w Polsce zupa pomidorowa. Inne, cieszące się uznaniem to zupa rybna – balik oraz zupa z zielonego groszku – bezelye.

Główny posiłek obiadowy opiera się na mięsie, do którego podawany jest ryż i warzywa. Ciekawym połączeniem jest też ryż duszony z mięsem jagnięcym w rosole z dodatkiem cynamonu oraz pistacji. Innym daniem mięsnym, które króluje w kuchni tureckiej są pulpeciki Kofte, serwowane z warzywami i chlebkiem pita, ryżem lub ziemniakami. Mimo wielu różnorodnych dań mięsnych uznaniem cieszą się tez gulasze warzywne. Najważniejszym ich składnikiem jest bakłażan, który ma zastosowanie w sałatkach, marynuje się go w oliwie, zapieka, dusi z mięsem, czy serwuje jako puree. Inne ważne składniki potraw to pomidory, papryka, cukinia, ogórki i oliwki.

Kuchnia turecka słynie również ze słodyczy, na których czele jest wytwarzana z masy sezamowej chałwa, a dzięki wpływom bałkańskim i arabskim pełno w niej orzechów, bakalii, miodów i syropów dodawanych do ciast i ciastek. Na tureckich straganach spotkać też można rachatłukum – kolorowe pudrowe galaretki.

Narodowym napojem, spożywanym w dużych ilościach jest cay – czarna, przeważnie słodzona herbata. Do trunków zalicza się popularną anyżową wódkę raki o lekkim lukrecjowym smaku, którą nazywa się też „mlekiem lwa” ze względu na biały kolor, który ma po zmieszaniu z wodą.

Kuchnia dużych miast, jak Istambuł różni się od kuchni południowej i wschodniej części kraju, głównie tym, że do potraw nie dodaje się ostrych przypraw i czosnku, który kojarzy się z „kuchnią chłopską”. Jest ona również specyficzna, gdyż dzięki rozwijającym się kontaktom handlowym, poza tradycyjna kuchnią turecką można zauważyć wyraźne wpływy kuchni bułgarskiej, włoskiej, greckiej czy azjatyckiej.

Powszechnym zwyczajem jest dawanie napiwków każdej osobie wyświadczającej nam przysługę lub za dobrze wykonaną pracę, np. portierowi, kelnerowi czy sprzątającym w hotelu. Przyjęte jest dawanie ok. 10-15% wartości usługi. Wyjątkiem są taksówkarze, którym nie daje się napiwku, ale zawsze można zaokrąglić rachunek.

Przed wejściem do meczetu zawsze należy zdjąć buty – wierni klękają i dotykają czołem dywanów, dlatego zwracana jest duża uwaga na zachowanie czystości. Jeżeli jednak nie ma dywanów można wejść do środka w butach. Wchodząc do meczetu, podobnie jak do innych obiektów kultu różnych religii, należy mieć ubiór zasłaniający ramiona i kolana. W niektórych meczetach przy wejściu można wypożyczyć pelerynę, którą ukryje nieodpowiedni ubiór. Piątek jest uznawany przez muzułmanów za święty dzień, dlatego zwiedzający w ten dzień nie są mile widziani.

W związku z dominującym w Turcji islamem, turyści muszą dostosować się do niektórych miejscowych zwyczajów. Podczas Ramadanu, kiedy muzułmanie od świtu do zmierzchu wstrzymują się od spożywania potraw, nie należy jeść w miejscach publicznych. Bardziej jest to przestrzegane we wschodniej części kraju, jednak w nadmorskich kurortach nie jest mile widziane spożywanie potraw w tym czasie poza wnętrzem restauracji. Większość z nich jest jednak wtedy zamknięta do zachodu słońca.

W Turcji, podobnie jak w krajach arabskich istnieje zwyczaj targowania się, który jest elementem tradycji zwłaszcza na bazarach. Cena specjalnie jest zawyżana, a niepodjęcie próby jej obniżenia czasem może zostać źle odebrane.

Pamukale – magiczne i niepowtarzalne miejsce, nazywane też Bawełnianą Twierdzą, gdzie znajdują się białe kaskady powstałe wskutek odparowywania nasyconej wapniem wody z gorących źródeł. Dzięki leczniczym wodom i niepowtarzalnemu urokowi miejsce to zostało uznane za cud natury i wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa Kultury i Przyrody UNESCO. Leczniczej kąpieli można spróbować w „świętej sadzawce” na dziedzińcu Pamukale Termal. W okolicy Pamukale znajduje się starożytne Hieropolis, które w starożytności pełniło rolę uzdrowiska, a obecnie znajduje się tu świetnie zachowany amfiteatr z zadziwiająca akustyką oraz antyczny cmentarz. Poniżej teatru znajduje się jaskinia, w której źródełko Platinium wydziela trujące opary. Niegdyś wierzono, że właśnie tutaj znajduje się wejście do podziemnego państwa, którym rządził Platon.

Afrodyzja – nazwa miasta pochodzi od imienia greckiej bogini Afrodyty. W starożytności był to słynny w całej Azji Mniejszej ośrodek filozofii, medycyny i sztuki. Po kilku trzęsieniach ziemi i przepędzeniu mieszkańców przez Arabów miasteczko popadło w zapomnienie aż do XX w. kiedy zaczęto prowadzić tu badania archeologiczne. Odnalezione tam rzeźby świadczą o świetności szkół rzeźbiarskich, których białe posągi można odnaleźć na terenie całego byłego Imperium Rzymskiego. Wybudowany tu stadion na 30 tys. widzów jest uważany za jedną z najdoskonalszych grecko-rzymskich budowli na świecie.

Efez – starożytne miasto, założone przez legendarne Amazonki. Miasto rozwijało się bardzo szybko od VI -III w. p.n.e. i właśnie z tego okresu pochodzi słynna świątynia Artemidy, której kapitele i fragmenty trafiły do British Museum w Londynie, a sama świątynia uznana została za jeden z siedmiu cudów świata. Starożytny Efez był ośrodkiem kultu Kybeles – boginią płodności i urodzaju. Wiele z ocalałych tam ruin pochodzi z czasów rzymskich, a najciekawsze to Stadion w kształcie podkowy, Droga Arkadyjska, gimnazjon portowy, Biblioteka Celsusa, teatr i termy Scholastyki. Będąc w Efezie warto zobaczyć też świątynię Hardiana i starą agorę.

Troja – miejsce kojarzone przede wszystkim z „Iliadą” Homera, która nawiązuje do historii Parysa i pięknej Heleny, oraz podboju twierdzy przez podstęp z drewnianym koniem. Miasto miało też ogromne znaczenie dla rzymian, gdyż przyszedł tu na świat Eneasz – uznawany za protoplastę rodu julijskiego i założenie Rzymu zanim rozpowszechnił się kult Romulusa. Zobaczyć tu można wykopaliska legendarnego miasta oraz ruiny Assos z niegdyś monumentalną świątynią Ateny.

Pergamon – starożytne miasto, który niegdyś było ważnym centrum kulturalnym i stolicą imperium. W II w. p.n.e. rozpoczęto tu produkcję pergaminu konkurującego z papirusem, który w tamtych czasach został obłożony zakazem wywozu z Egiptu. Szybko bogacące się miasto inwestowało w rozwój nauki, sztuki i budownictwo. Założono tu bibliotekę (drugą po Bibliotece Aleksandryjskiej), przy której powstała słynna szkoła filozoficzna. Po opanowaniu Pergamonu przez Rzymian miasto nadal rozwijało się jako stolica rzymskiej prowincji – Azja. Odbywały się tu również pielgrzymki, do położonej poniżej głównego miasta świątyni Asklepiosa. W czasach bizantyjskich stracił większe znaczenie, a po ataku Arabów w VIII w. został zniszczony. Pergamon został ponownie odkryty w XIX w. przez niemieckich archeologów. Do najciekawszych antycznych budowli można zaliczyć zabytki wzgórza świątynnego (tzw. Akropolu): świątynię Ateny przy agorze, teatr, świątynię Dionizosa, kolumnowy dziedziniec z propylejami (przeniesiony do Muzeum Pergamońskiego w Berlinie), pałace, arsenał i Ołtarz Pergamoński. Poniżej agory znajdowało się Średnie miasto z sanktuarium Demeter, gimnazjum i własną agorą. Dolne miasto to świątynia Serapisa przebudowana na bazylikę św. Jana oraz Asklepjon – sanktuarium, gdzie woda ze świętego źródła leczono chorych. Do ciekawszych zabytków Asklepionu należą: świątynia Telefosa, łaźnie, świątynia Asklepjon, teatr. Znaleziono tu też dużo zdobień mozaikowych i wolno stojących rzeźb.

Izmir – jest to trzecia największa miejscowość. Turcji ze znaczącym portem morskim i lotniczym. Miasto ma bardzo bogatą i burzliwą przeszłość, a jego początki sięgają czasów antycznych, kiedy nosiło nazwę Smyrna. Wcześniej istniała tu osada, której dogodne położenie w zatoce było powodem wielu walk. Miasto Smyrna założył Aleksander Wielki, który zlecił wybudowanie fortecy na górze Pagos. Od kiedy pojawili się tutaj Rzymianie Smyrna rozbudowywała się, o czym świadczą ślady po okazałych budowlach z tego okresu. Konkurencją w rozwoju miasta był pobliski Efez, którego port został zamulony i po odcięciu go od morza Smyrna stała się głównym portem regionu. Miejscowość stała się jednym z siedmiu kościołów Apokalipsy św. Jana – został tu spalony biskup Polikarp, który nie chciał się zrzec chrześcijaństwa. Dobry czasy skończyły się po najeździe Arabów, którzy splądrowali miasto i wielu atakach Turków i Mongołów. Za panowania greckiego, w 1922 r. w Smyrnie wybuchł wielki pożar, podczas którego zginęły tysiące ludzi i zostało zniszczone wiele budowli. Po tym wydarzeniu Grecy zostali przepędzeni, a ze zgliszczy powstał Izmir. Główne zabytki to górująca nad miastem forteca Kadifekale, której okolice stały się ulubionym miejscem zakochanych i spacerowiczów. Miasto i jego okolice można podziwiać wspinając się po schodach wiodących od głównej bramy, a przy dobrej widoczności łatwo dostrzec Manisę, góry na północnym wschodzie, czy leżącą po drugiej stronie zatoki miejscowość Karsiyaka. Niesamowite wrażenie robi tez stara Agora, do której wiodą wąskie uliczki oraz zakryty bazar Cirsi, który jest jednym z największych na wybrzeżu. W Izmirze znajduje się tez inne ciekawe targowisko – Kizlaragasi Han – gdzie jest wiele warsztatów rzemieślniczych i sklepików z wyrobami. Ciekawym miejscem jest Plac Konak z charakterystyczną wieżą zegarową, pomnikiem pierwszego Turka i bogato zdobiony meczet z XVIII w.

Ankara – miasto, które w 1923 r. zostało stolicą Republiki Tureckiej, nie tylko z powodu swojego centralnego położenia, ale również próby odcięcia się od niechlubnej historii Imperium Osmańskiego. Dziś jest to metropolia będąca centrum życia kulturalnego i społecznego kraju, lecz jej bogata historia sięga V w., kiedy była letnią stolicą cesarzy wschodniorzymskich. Ankara nie posiada wielu zabytków, a jej główną atrakcją są muzea, galerie, nowoczesne apartamentowce, centra kulturowe i liczne stylowe kluby. Z pamiątek historii warto zobaczyć świątynię Augusta – powstałą w miejscu kultu anatolijskiej bogini Kybele i frygijskiego bożka Men. W czasach bizantyjskich została ona przekształcona na kościół chrześcijański, a w środku znajduje się wiele cennych inskrypcji z tego okresu. Odkąd Ankara została podbita przez Persów była narażona na częste najazdy. Mieszkańcy miasta, zamiast pozyskiwać kamień do umocnień z kamieniołomów wykorzystywali materiał z powstałych wcześniej budowli. W ten sposób zbudowano cytadelę i imponującymi murami obronnymi. W środku zobaczyć można Wieżę Osmańską, ruiny wieży zarządcy prowincji, Meczet Aladdin Camii, Wieżę Zegarową i dawny targ. Ważnym miejscem na mapie miasta jest Mauzoleum Ataturka – uważanego za ojca narodu tureckiego. Jest to obowiązkowy punkt programu delegacji międzynarodowych. Samo mauzoleum jest połączeniem wielu stylów architektonicznych nawiązujących do budowli hetyckich czy starożytnej Anatolii. Do wcześniejszych dziejów dawnej stolicy nawiązuje replika Błękitnego Meczetu z Istambułu, która powstała w Ankarze w latach 20. ubiegłego wieku. Nowoczesne atrakcje miasta to: 125-metrowa wieża z galeria handlową i obrotową restauracja na szczycie i park rozrywki Genclik.

Tracja i wybrzeże Morza Marmara – mimo położenia blisko Istambułu region ten znacznie się od niego różni. Tracja jest historyczną krainą, której krajobraz składa się z łagodnych wzgórz, mglistych bagien i schodzących w stronę morza wzgórz porośniętych winoroślą. Ta kojarząca się ze błogim spokoje kraina przez wieki była miejscem wielu krwawych bitew i wydarzeń wpływających na historie polityczną Europy. Do głównych atrakcji wybrzeża należą głównie pozostałości starożytnej Apollonii, Park Narodowy Kuscenneti zwany „Ptasim Rajem”, góra Ida, z której wg mitologii bogowie obserwowali przebieg bitwy trojańskiej i oczywiście Troja.

Jaka waluta obowiązuje w Turcji i jakie są orientacyjne ceny?
W Turcji walutą jest lira turecka – TRY, wymienna na kunysze (1 lira turecka = 100 kuruszy). Często można spotkać się z płaceniem w euro lub dolarami, ale tylko w kurortach nadmorskich. W porównaniu z cenami w Polsce droższe jest podróżowanie (wyższa cena za benzynę) i niektóre produkty życia codziennego. Ceny jednak znacznie różnią się między sklepami w kurortach czy przy hotelach od tych, które można spotkać na bazarach. Tam cena nie jest obowiązująca i wręcz należy się targować, gdyż jest to uważane zazwyczaj.

Gdzie i jakie pamiątki kupić w Istambule?
Najlepszym miejscem na zakup pamiątek są bazary, gdzie istnieje zwyczaj targowania się. Najczęściej kupowane są dywany, wyroby skórzane i rzemieślnicze, fajki z pianki morskiej, przyprawy oraz ozdoby rzeźbione z zielonym onyksie. Popularną pamiątką są fajki wodne – nargile, oraz Nazar zwany „Okiem Proroka” - amulet mający bronić przed zawistnym spojrzeniem. Najczęściej umieszcza się go przy lustrze, drzwiach czy jako ozdoba czyli wszędzie tam gdzie wędruje ludzki wzrok. Największym targowiskiem Stambułu jest Wielki Bazar, gdzie handluje się dosłownie wszystkim oraz Egipski Bazar Przypraw znajdujący się przy porcie.

Jaki czas obowiązuje w Turcji?
Czas lokalny jest późniejszy o godzinę od obowiązującego w Polsce, więc po przylocie przestawiamy zegarek o godzinę do przodu.

Jak poruszać się po Istambule?
Popularnym i dość tanim środkiem transportu w mieście są autobusy , metro i tramwaje. Miejskie autobusy są zwykle powolne i zatłoczone, a szybsze od nich są małe busiki, gdzie za przejazd płaci się kierowcy w zależności od długości trasy. Można również dojechać do celu taksówką, ale trzeba najpierw upewnić się że licznik jest włączony, gdyż zwłaszcza na lotnisku taksówkarze zawyżają cenę. Ponieważ kierowcy rzadko znają inny język niż turecki, warto zapisać adres i nazwę celu podróży. Przejeżdżając taksówką przez cieśninę Bosfor do taryfy doliczana jest opłata celna.

Polskie prawo jazdy jest respektowane w Turcji, ale podróżując na własną rękę, np. wynajętym samochodem, musimy zwrócić uwagę na to, że przepisy drogowe w Turcji są traktowane dość dowolnie. Ponadto, w razie stłuczki musimy być przygotowani na to, że poza miejscowościami turystycznymi nie dogadamy się w innym języku niż turecki. Wyjeżdżając w dalszą podróż, dla własnego bezpieczeństwa warto też powiadomić hotel o planowanej trasie i porze powrotu.
Biała flota i Tureckie Linie Morskie kursują do Izmiru i portów Morza Czarnego. Podróżując w dalsze rejony, dzięki dogodnym połączeniom między większymi miastami, wygodnym i dość tanim rozwiązaniem jest kolej.

Na peryferiach miasta, zwłaszcza w części azjatyckiej znajduje się wiele klubów jeździeckich i stadnin organizujących zwiedzanie okolicy na końskim grzbiecie.

Jakie są ograniczenia celne w Turcji?
Do Turcji można wwieźć do 200 szt. papierosów, 50 cygar, 5 l wina lub innego alkoholu.
Nie ma ograniczeń w przywożeniu ubrań, aparatów fotograficznych, żywności, sprzętu turystycznego, o ile ich ilość wskazuje, że są przeznaczone na użytek osobisty. Z Turcji nie wolno wywozić nawet najmniejszych przedmiotów o charakterze zabytkowym czy historycznym.

Od obywateli polskich wymagane są wizy uprawniające do wjazdu i pobytu na terenie Turcji. Do złożenia wniosku o wizę do Turcji podróżnym zaleca się posiadanie dokumentu podróży/paszportu ważnego co najmniej 6 miesięcy od daty wjazdu. Wymagana jest wiza elektroniczna dostępna na stronie www.evisa.gov.tr lub na lotnisku po przylocie do Turcji wielokrotna wiza typu wklejka. Aby wjechać do Turcji podróżni powinni posiadać dokument podróży/paszport ważny co najmniej o 60 dni dłużej niż „długość pobytu” wskazana na wizie, wizie elektronicznej, w przepisach dotyczących zwolnienia z wizy czy zezwoleniu na pobyt.

Szczegółowe i aktualne informacje można uzyskać na stronie MSZ: www.msz.gov.pl

Najbliższe ambasady i konsulaty:

Konsulat Generalny Rzeczypospolitej Polskiej w Stambule

Turcja, Stambuł, GIZ 2000 PLAZA, Ayazaga Köyü Yolu N.7, Kat:5, 34 398 Maslak - Istanbul
Tel.: +90 212 290 66 30+90 212 290 66 30 Tel.: +90 212 290 66 31+90 212 290 66 31
Tel. dyżurny: +90 530 469 18 81+90 530 469 18 81 Faks: +90 212 290 66 32